خدا در این دنیا امکانی قرار داده که ضعف ها بتوانند پوشیده بشوند. حتی استتار شیر هم برای شکار در علفزار یک نوع پوشاندن ضعف است؛ یعنی پوشاندن جسّه ی بزرگش. امروز که داشتم سخرنانی یکی از بزرگان(!) را می خواندم فهمیدم که استتار مخصوص حیوانات نیست! انسان ها هم استتار می کنند بدی های شخصیتشان را میان خوبی هایشان. تا این جا به نظرم نه در حیوانات بد است نه در آدم ها؛ اما امان از اختیار انسان که دستش را در همه جا باز گذاشته است؛ با همین خصوصیت تو را همچون گرگی در لباس میش به سفره ی شام می برد. مطلب را که خواندم می دانستم همان گرگ است، اما دنبال نشانه اش می گشتم. نقدش را که خواندم گوش های درازش هویدا شد و چنگال هایش را پیدا کردم.
وَ إِنَّمَا سُمِّیَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَق(نهجالبلاغة، ص81، خطبه8)
