پیش کرسی آزاد اندیشی!
شاید برای شما عنوانش کمی تعجب برانگیز باشد؛ چه جور آزاد اندیشی ای است که اول باید در یک محفل خاص مطرح شود و بعد از تأیید، برای تشکیل کرسی آزاداندیشی فرستاده شود. البته به نظر من تا این جایش مشکلی نیست؛ خوب اگر هرکسی ازراه پیدا شود و بخواهد نظرش را در محافل عمومی مطرح کند، آن وقت دیگر سنگ روی سنگ بند نمی شود؛ هیچ فرقه و گروه و مکتبی آزادی مطلق را قبول ندارد. اما کار جایی بیخ پیدا می کند که این آزادی آن قدر تنگ می شود که دیگر... مثل این که به تو بگویند: آزادی در تمام دنیا بچرخی، اما از این خانه بیرون نرو! تازه جواب این سؤال هویدا می شود که چرا این کرسی های آزاد اندیشی چیز دندان گیری ندارند.
